Valt er nog wat te klagen?

Klagen doen we sowieso. Klagen over het weer, over service, over ouders, over school, over werk, vrienden en collega’s, politie en caissières, buren en politiek, et cetera. De mensheid zal altijd blijven klagen en zeuren. Klagen is typisch Nederlands zegt men wel eens. Omdat ik mezelf een beetje zie als een wereldburger ben ik het er niet helemaal mee eens. “Everybody complains.” Sommige landen meer dan anderen en sommige landen meer zichtbaar dan anderen. Mensen in China of Noord-Korea hoor je minder klagen, maar ik neem aan dat zij ook genoeg te klagen hebben. Als ik moest kiezen tussen klagen of een enkeltje naar een muffe, donkere cel dan zou ik het ook wel weten…

Eenmaal terug in Nederland kijken we naar waar we over klagen. Volwassen mannen die klagen over Justin Bieber. Vrouwen die klagen dat ze niet de UGG’s kunnen vinden die ze willen. Soms denk ik dat mensen klagen, om maar te kunnen klagen. Hoe meer luxe, hoe meer we klagen lijkt het wel. Wij hebben zoveel technologische vooruitgang die ons leven makkelijker maakt dan dat van miljoenen andere mensen op de wereld. Ik zie al die mensen met zoveel spullen en bezit en toch haten ze het. “Ik haat deze kut telefoon, kut Blackberry, ik zweer het ik gooi ‘em kapot.” Alles moet immers sneller en beter. Geduld versus ‘Instant Gratification’. Alles moet snel en alles moet NU! We zijn op zoek naar het ‘moderne geluk’.

We voelen ons ellendig met een goed leven. We hebben een sociaal vangnet, sociale zekerheid, zorgverzekeringen, studiefinanciering, het schoonste water in de wereld enzovoorts, maar toch klagen we. Ons leven is geweldig, en daarom verzinnen we shit zodat we daar ons ongenoegen over kunnen uiten.

“Kut NS!” Hoe vaak ik dat langs heb zien komen op Twitter…

Dan heb je ook die mensen die meteen klagen wanneer de trein stil staat. “Ding-dun-dunnn. Dames en heren, we staan momenteel stil door een aanrijding met een persoon.” Meestal betekent dit dat iemand een eind heeft proberen te maken aan zijn leven, door zich voor de trein te gooien. Bijna iedereen begint te zeuren en te zuchten. “Pff, ga lekker ergens anders voor de trein springen ofzo.” – “Godver, alweer zo’n malloot!” Ik denk altijd; mensen, stop even en denk na over de mogelijkheid dat er iemand overleden is. Ga gewoon door met waar je mee bezig was. Slapen, een beetje met elkaar ouwehoeren, spelen met je smartphone. Ik neem aan dat niet iedereen het haat om in de trein te zitten, of wel? Zat iedereen zich al van tevoren te ergeren over het feit dat ze in de trein zitten? Opeens begint iedereen te zeuren dat ze een half uur langer in de trein moeten zitten. Treinen zitten best comfortabel moet ik eerlijk zeggen. Ik zit liever in de trein, dan eronder. Wees blij dat je leeft, wees blij dat je niet de opruimingsdienst bent die zo snel mogelijk ervoor moet zorgen dat de treinen door kunnen rijden.

Ik ben al blij dat ik doordeweeks gratis mag reizen met de trein. In Japan heb je de hogesnelheidstrein ‘Shinkansen’, die gemiddeld maar enkele seconden per jaar te laat is. Mensen raken gefrustreerd en kijken al raar op als de trein maar tien seconden te laat is. In andere landen kijkt men raar op als de trein wel een keer op tijd is. In weer andere landen kijkt men raar op als de trein eenmaal aankomt waar die moet zijn. In Zimbabwe kijkt men raar op als ze überhaupt een trein zien.

Zimbabwe. Met dank aan de hyperinflatie is Zimbabwe het armste land in de wereld. De inflatie zorgt er voor dat de overheid briefjes van 100 miljard Zimbabwaanse dollar (Z$) drukt en dat deze miljarden dollars net genoeg zijn voor een paar eieren. In augustus 2008 besloot de overheid 10 nullen weg te halen van elk briefje geld omdat er simpelweg niet genoeg ruimte was voor alle nullen. Zes maanden later haalden ze nog eens 12 nullen weg. De inflatie van 87 sextiljoen procent betekende dat door het jaar heen, de prijzen verdubbeld werden om de 1.1 dagen. In andere woorden – als een appel op maandag 1 dollar zou kosten, zou deze op zondag 64 dollar kosten… en binnen een maand zou deze meer dan 1 miljard dollar kosten.

Een Zimbabwaanse jongen met bijna 3$ US Dollar in zijn handen.

Vroeger, toen ik nog klein en dik was, had ik ook het gevoel dat mijn oh-zo-moeilijke leven te danken was aan mensen in Afrika.

“Mama, ik wil geen spruitjes eten ☹.”
– “Je moet alles op eten! Wees blij dat je eten hebt, kinderen in Afrika hebben niks te eten.”          “Papa, het is zo heet.”
– “Mensen in Afrika, die hebben het pas heet!”
“Papa, wil je mij naar school brengen met de auto?”
– “In Afrika lopen kinderen tien kilometer om naar school te kunnen gaan!”

Ik dacht “vieze schooiers in Afrika, ze verpesten mijn hele leven!” Gelukkig ben ik nu wat ouder en wijzer. Ik realiseer me hoe het echt zit, eet mijn fucking spruitjes en ben er dankbaar voor.

Als je nu zoiets hebt van “Ok, we zijn de hele wereld rond geweest, get to the point. Wat wil je nu precies zeggen?”

Dan zeg ik: “Weet ik veel, ik ben gewoon aan het klagen over mensen die klagen.”

Cihan