Hoe is de stemming?

Op het moment dat deze woorden voor mij op het scherm verschijnen is iedereen zijn ziel nog aan het zoeken tussen de containerlading plastic bekers die Prins Carnaval achtergelaten heeft. Het jaarlijks terugkerende fenomeen heeft zoals ieder jaar zijn schade aangericht. Gescheurde kledingstukken, bevuilde onesies en gebroken beeldschermen (en harten) zijn aan de orde van deze woensdag.

Een ander terugkerend fenomeen zijn de verkiezingen. Morgen mogen we weer naar de stembussen… ook jij! Het is een voorrecht waar precies honderd jaar geleden voor gevochten is, toen op een ijskoude winterdag in december 1917 het algemeen kiesrecht een feit werd. Een voorrecht dat miljoenen mensen zouden willen hebben. Van de Filipijnen in Manilla die gebukt gaan onder de ‘War on Drugs’ die nieuwbakken president Rodrigo Duterte aangekondigd heeft. Of de Zimbabwanen die al tientallen jaren geteisterd worden door Robert Mugabe, om over het regime in Noord-Korea maar te zwijgen.

Tuurlijk, wij staan op in Nederland, volgen colleges in Nederland, drinken onszelf naast de goot in Nederland. Wij hebben met andere uitdagingen (problemen vind ik te negatief voor de huidige staat van ons landje) te maken dan ergens anders in de wereld. Wij kunnen ons druk maken om de kleur van Zwarte Piet, gebruiken het woord ‘racisme’ te pas en te onpas en de ‘kloof’ tussen links en rechts, jong en oud, vluchtelingen-knuffelaar of vluchtelingen-hater lijkt groter dan ooit.

Toch is het lang niet zo slecht gesteld met Nederland als we over het algemeen denken. De doemscenario’s over potentiële terroristen worden je om de oren geslagen door angstige landgenoten die bang zijn dat hun hachje eraan gaat. Een waanidee dat hoog wordt gehouden door het angstige moddergooien op de sociale media en het mooie is dat de politieke partijen hier zelf aan meedoen. Het kinderachtige gedoe van Geert Wilders, het ‘catfishen’ van Kuzu op de sociale media, de standpunten van Jan Roos die kant noch wal raken.

Ik begin af te dwalen, de randzaken van de mannen en vrouwen op het Binnenhof laat ik achterwege, want dat is niet de essentie van mijn verhaal. Hoewel ik het niet eens ben met ons huidige kiessysteem (in mijn ogen kun je beter per stelling op een partij kiezen in plaats van op personen te stemmen), maar dat terzijde.

Wat ik wil is dat jullie woensdag 15 maart allemaal opstaan, die ene aflevering van je favoriete serie even links laten liggen en je stem laten horen. Wij zijn de millennials, de generatie die zijn koffie niet meer uit de pot drinkt, maar in een hip koffietentje met chocoladespikkels en een dikke toef slagroom. Wij zijn de generatie die opgegroeid zijn met Tamagotchi’s , Roller Coaster Tycoon en Windows 95. Wij zijn de generatie die de toekomst van Nederland zijn. Wij zijn de generatie die over twee weken gelijk staan met de ‘Babyboomers’ en ‘Generation X’. Jouw stem is gelijk aan die van hun, daarom verdient jouw stem het om mee gestemd te worden!