Child at heart
We luiden het weekend in met een nieuwe blogpost; Child at heart door Cihan Kilic
De laatste tijd ben ik een beetje in de ban van kinderen. De ontwikkelingen in mijn leven en het leven van naasten zorgen hier vooral voor. Mijn vrienden gaan trouwen, worden zwanger en krijgen kinderen. Ook heb ik een broertje waar ik zielsveel van houd. Ik zou mijn leven geven voor hem, maar toch heb ik zo het gevoel dat ik niet een goede broer voor hem ben. Niet goed genoeg. Niet zo goed als ik zou kunnen zijn. "Ik zou meer tijd met hem moeten doorbrengen. Ik zou hem meer aandacht moeten geven." zeg ik altijd tegen mezelf. Mensen zeggen dat ik overdrijf en dat ik goed genoeg ben. Zelf ben ik daar niet zo zeker over. Ik heb moeite met kinderen en in de omgang met ze. Misschien komt dat doordat ik zelf nog een beetje een kind ben. Ik bedoel, ben ik nou echt volwassen? Ik kan heel volwassen zijn als het er op aan komt en kan de knop ook makkelijk omzetten als ik dat wil... maar gewoonlijks kom ik over als een happy camper.
Ik zou het niet kinderachtig noemen, want dat klinkt te negatief. Ik noem het eerder kinderlijk. Dat klinkt schattiger. Kinderlijk spelen, kinderlijke liefde, etc. Ik houd nog steeds van zoetigheid, vind schattige dingen nog steeds leuk, speel nog steeds spelletjes, kijk nog steeds tekenfilms en ren nog steeds lachend weg als mijn moeder een slipper mijn richting in gooit. Ik bedoel, ik wacht gewoon tot Pokémon Conquest uitgebracht wordt voor de DS in het westen. Dat is Pokémon + Nobunaga's Ambition en dat is 'double the fun'. Dat ie uitkomt op 18 juni (mijn verjaardag) is gewoon een voorteken; I need to check that shit out.
Ook kijk ik veel anime. Japanse tekenfilms voor semi-volwassenen. Dit varieert van anime's zoals 'Death Note' en 'Akira' tot 'Ouran High School Host Club' en 'Fruits Basket', want ik heb schijt; ik kijk van alles. Vroeger was er een meisje dat ik kende en waar ik contact mee had op MSN. We leerden elkaar beter kennen en vertelden wat onze hobby's en interesses waren. Toen ik eenmaal typte dat ik anime's keek (kijk dat al vanaf mijn 4e) zei ze "Wat moet ik met een vent die tekenfilms kijkt? :S". Enkele minuten later had ze pas door wat ze eigenlijk had gezegd en zei ze "Sorry, zo had ik het niet bedoeld." Weer wat minuten later zei ze "Ik had het niet op deze manier willen vertellen, maar het is nu wel duidelijk denk ik. Ik vind je wel leuk." Weer wat later zei ze "Waarom zeg je niks terug?" I gotta say, that was preeetty awkward haha. Jammer genoeg voor haar is het niks geworden tussen ons :P
Admiral Ackbar
Ondertussen doe ik wel de benodigde volwassen dingen hoor. Denken aan mijn toekomst, carrière, relaties en kinderen. Probeer ook een goed voorbeeld te geven aan mijn broertje. Ik denk dat ik pas echt verander als ik mijn eigen kind krijg. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik afscheid moet nemen met het kind in mij, maar het betekent wel dat een ander kindje altijd voorrang zal hebben. Ik wil gewoon een lieve papa worden, die leuke dingen doet met zijn kinderen. Een toffe papa die je begrijpt, voor je open staat en je pwnd in je favoriete game :3
Het is raar. Ik heb mijn jeugd doorgebracht met de wens dat ik volwassen was en nu heb ik zoiets van 'why did I ever grow up?' Geniet van je jeugd, want die is zo voorbij en je gaat die dagen missen. Ja, dat ben ik op de foto. Geen zorgen, geen verplichtingen en geen verantwoordelijkheid. Niet druk maken om wat ik aan ga trekken voordat ik de deur uit ga, of ik wel lekker ruik en of mijn haren wel goed zitten. The good ol' days. Ach ja, ik moet maar accepteren dat die dagen nooit meer terug komen. Ondertussen wacht ik op de dag dat ik een Charmander tegen kom in het wild, zodat ik 'em kan vangen...
